De eerste schakel in de zorg
Asielzoekers die een medische vraag hebben, bellen de landelijke Praktijklijn. “Wij zijn hun eerste aanspreekpunt,” legt Anisha uit. “Soms gaat het om medische klachten, maar ze bellen bijvoorbeeld ook om vervoer naar een ziekenhuisafspraak te regelen. Daarom is de lijn opgesplitst in een medische en niet-medische tak.”
Ze vertelt verder: “Tijdens mijn studie Geneeskunde werd er echt gehamerd op het systematisch stellen van de juiste vragen. Dat is precies wat ik hier doe. Ik zie de patiënt niet, dus ik moet aan de telefoon de situatie helder krijgen. De ABCD-methodiek is echt de basis. Alles wat ik tijdens mijn studie heb geleerd, kan ik hier toepassen.”t
Veel bellers zijn gewend dat ze direct een arts spreken. In Nederland werkt dat anders. We schakelen vaak een tolk in, en dan stel ik eerst veel vragen om de situatie helder te krijgen
Van hoofdpijn tot psychische nood
De diversiteit aan zorgvragen is groot: van hoofdpijn en buikpijn tot suïcidale gedachten. “Net voor het weekend is het vaak druk. Op iedere COA-locatie is een huisartsenpost met een inloopspreekuur, maar mensen bellen toch eerst. Als dat spreekuur net voorbij is, duurt het weer even voordat ze terechtkunnen.
Wat deze baan extra uitdagend maakt is het verschil in taal en cultuur. “Veel bellers zijn gewend dat ze direct een arts spreken. In Nederland werkt dat anders. We schakelen vaak een tolk in, en dan stel ik eerst veel vragen om de situatie helder te krijgen. Je leert ook om tussen de regels door te luisteren. Koorts wordt bijvoorbeeld in het Arabisch omschreven als ‘een warm lichaam’. Je moet dus altijd goed doorvragen.”
Inwerkperiode
“Na een maand inwerken ga je zelfstandig de lijn in. Maar je staat er nooit alleen voor. Elk gesprek bespreek je met de regiearts. Meestal zijn we met minimaal twee mensen aan het werk. En als je genoeg vlieguren hebt gemaakt, kun je ook vanuit huis werken. Dat maakt het heel flexibel.”
Waardevol werk
Het werk is intens, maar geeft veel voldoening. “Mensen bellen soms in wanhoop. Ze voelen zich verloren, depressief, of zien ons als hun laatste redmiddel. Je moet daar wel tegen kunnen, maar ik voel me er nu zeker in. Mijn coschappen op de psychiatrie en SEH helpen me daarbij. En ik leer elke dag bij.”
Ze herinnert zich een man die huilend belde omdat hij gescheiden was van zijn gezin. “Zijn vrouw en kinderen zaten op een andere locatie. Hij voelde zich zó machteloos. In zo’n situatie kun je niet alles oplossen, maar wel luisteren en meedenken. Dat maakt dit werk waardevol.” Gelukkig zijn er ook hoopvolle momenten. “Een zwangere vrouw die ik doorstuurde naar het ziekenhuis, belde later terug: ze was bevallen van een gezonde baby. Zo’n moment vergeet je nooit”
Ook aan de slag als triagist?
Wil jij ook bijdragen aan toegankelijke zorg voor asielzoekers en tegelijk je medische vaardigheden aanscherpen? Bekijk de vacatures en ontdek of de functie van triagist iets voor jou is.