Verder kijken dan waarden van dat moment
'Als praktijkverpleegkundige houd ik reguliere consulten, daarnaast begeleid ik chronisch zieken, waaronder veel patiënten met diabetes. Het weer op de rit krijgen van die zorg, zie ik als een interessante uitdaging. Geregeld komen mensen binnen met ontregelde suikers. Om ze goed te helpen, probeer ik verder te kijken naar alleen de waarden van dat moment. Wat hebben ze meegemaakt? Wat is hun verhaal? Door de tijd te nemen, ze meerdere keren te zien en te begrijpen waar ze vandaan komen, hoop ik vertrouwen op te bouwen. Zo probeer ik ze te helpen op een manier die het beste past bij hún situatie.’
Dat zijn hele mooie momenten
Simone is zichtbaar op haar plek en vertelt enthousiast verder. Ik heb geleerd om mijn agenda van een consult steeds meer los te laten. Soms door gewoon alleen te luisteren. Ik had nooit gedacht dat je daardoor mensen zo goed kunt helpen, juist omdat je als verpleegkundige vaak in de actierol zit. Ook heb ik geleerd te kijken naar wat de patiënt nu van mij nodig heeft. Zo had ik laatst een patiënt die voor haar gezondheid beter wat meer kon bewegen, maar vanwege angst voor een hartprobleem durfde ze niet goed alleen te gaan. Ik stelde voor om tijdens een paar consulten samen te gaan. Dit zorgde ervoor dat diegene weer alleen durfde te wandelen. Dat zijn hele mooie momenten.’
Als de buitenwereld dit toch eens zou weten, zouden er veel mensen heel anders over asielzoekers denken.
'Olie, hoorden we. Heel veel olie.'
Elke dag bijleren – het komt vaak terug in het gesprek met Simone. Ze geeft een mooi voorbeeld: ‘We gebruiken natuurlijk de standaarden van de NHG, maar de zorg voor deze doelgroep is zoveel breder. Je moet bijvoorbeeld creatief denken, zoals op het gebied van voeding. Ik kan niet zeggen: neem minder boterhammen om op die manier de koolhydraten te beperken, want dat eten de meeste bewoners simpelweg niet. Daarom brachten we laatst in samenwerking met de GGD een groep Somalische vrouwen bij elkaar. Samen keken we: wat eten jullie vooral? Olie, hoorden we. Heel veel olie, want dat is lekker, haha. Dat is goed om te weten, want pas dan kunnen we gerichte adviezen geven.’
Meest indrukwekkende herinnering
In het begin van ons gesprek dropten we al de vraag over de mooiste herinnering. Bewust, zodat Simone erover kon nadenken. Toen keek ze nog bedenkelijk. Maar uiteindelijk volgde de ene na de andere bijzondere herinnering. Ze zou er – serieus – wel een boek over willen schrijven, vooral ook om de beeldvorming over asielzoekers te veranderen. Voor nu pikken we er één herinnering uit: ‘Het meest indrukwekkende vond ik een Somalisch kindje van acht jaar dat hier binnenkwam, ze was lichamelijk en verstandelijk gehandicapt. Ze zat hier in de wachtkamer en ik hoorde haar jammeren. Nog nooit had ze een arts gezien of een onderzoek gehad, dat vind ik hartverscheurend. Ze kon niet goed eten en drinken en had vergroeiingen door ondervoeding. Als de buitenwereld dit toch eens zou weten, zouden er veel mensen heel anders over asielzoekers denken.’
Lees ook de verhalen van andere collega's in de serie '20 jaar Arts en Zorg Groep in 20 verhalen'